Buurtouders Waterlandpleinbuurt willen rust en begrip onder jeugd: "Naar ons luisteren ze"

Met beschietingen en explosies in het afgelopen jaar, zijn incidenten rondom het Waterlandplein inmiddels regelmatigheid te noemen. Om rust te creëren in de buurt en gedrag bij de jongste jeugd niet uit te laten groeien tot criminaliteit startte een groep ouders afgelopen zomer de 'buurtouders', ze lopen rondes in de wijk om toezicht te houden: "Op een normale manier, zonder strenge regels." Een meermaals beschoten viswinkel, een beschieting van een woning en twee explosies. Dat alles gebeurde rondom het Waterlandplein in het afgelopen jaar. Er werd dit voorjaar al een buurtbijeenkomst georganiseerd en een petitie meer dan 160 keer ondertekend. Het is duidelijk dat er veel speelt in de buurt in Noord en dat buurtbewoners er genoeg van hebben. Maar het gaat daarbij niet enkel om zware criminaliteit. Ook kleinere incidenten als overlast van jongeren op het plein is veelvoorkomend volgens bezoekers: "Op van die fietsen die echt veel te hard over de straten racen", zo omschrijft een man nadat hij de supermarkt uitloopt. Initiatiefnemer Hayat Boulahcen zag de afgelopen maanden hoe kinderen met elkaar omgingen: "uitdagen, pesterijen, verveling." En ze miste toezicht daarop. Samen met andere ouders uit de buurt heeft ze toen besloten een initiatief te starten. De buurtouders van de Waterlandpleinbuurt gaan dagelijks de straat op om zelf toezicht te houden. Met hun rode vestjes proberen ze contact te maken met de jeugd: "Op een aardige manier, niet zoals de politie dat doet." Samen met onder andere Johnny en Elsa maakt ze die rondes: "We zijn vooral geschreeuw en kinderen op fatbikes", zo vertelt ze. Het is niet het idee dat zij met hun toezicht alle criminaliteit in de buurt kunnen oplossen: "Dat is natuurlijk een mooi ideaal, maar het is het belangrijkst dat je in gesprek gaat met de jeugd", zegt Elsa. Laagdrempelig zonder hiërarchie Johnny:""Ik ben ook jong geweest en was nooit binnen. Ik weet er alles van, ik probeer dan te denken: wat zou ik hebben gedaan." Wijkagent Emre Esigil ziet het belang van dit soort initiatieven: "Ze vinden het wel erg als ze horen wat hun kinderen doen, maar het toezicht is minimaal. Er ontbrak communicatie tussen ouders. Als de politie ze aanspreekt, is er meteen meer hiërarchie. Maar het is anders als iemand uit de buurt, een bekende ouder, een kind aanspreekt.” En dat is volgens Elsa ook zichtbaar: "Ze komen zelf vragen wat we aan het doen zijn en dan leggen we ze uit dat we niet tégen ze zijn. Wij kunnen vaker en benaderbaar de wijk in, dat is iets wat de politie niet lukt." Mensen in de buurt zien er het voordeel wel van in. Een jongen op straat: "Ik denk dat het altijd nog veiliger kan, dus waarom niet? Al heb ik er zelf geen last van, van een onveilig gevoel." Maar er zijn ook vraagtekens: "Opvoeding hoort thuis, dit kunnen andere mensen niet voor je doen", zegt een sceptische man. Op dit moment is het nog een proef met iets meer dan tien ouders. De groep hoopt dat er komend jaar subsidie vanuit de gemeente blijft komen en dat ze door kunnen met dit project, ze willen het namelijk graag groter en professioneler maken. "Als wij het niet doen, wie doet dit dan? Alle mensen in hesjes of uniform helpen."