Salo Muller werd als Amsterdamse jongen een iconische masseur van Ajax

In de serie 'Iconen' voegen we iedere keer een nieuw portret toe aan de eregalerij van Noord-Hollandse grootheden. Deze week is dat Salo Muller. Hij kreeg grote bekendheid als fysio van het grote Ajax van Johan Cruijff en Piet Keizer.  Wie de grote jaren van Ajax eind jaren zestig, begin jaren zeventig bewust heeft meegemaakt, kent hem ongetwijfeld: Salo Muller. Onder zijn handen verdwenen de blessures van Cruijff en de zijnen als bij toverslag. Hij was masseur van de Amsterdamse topclub. Eigenlijk had hij dokter willen worden, maar de schoolprestaties waren daarvoor niet voldoende. Misschien kun je fysiotherapeut worden, opperde zijn tante, door wie hij na de oorlog werd opgevoed. Zijn ouders waren door de Duitsers vermoord. Salo bleek talent te hebben en meneer Rodenburg, de directeur van de school, officieel Vakschool van heilgymnastiek en massage, nam hem eens mee naar Ajax, waar hij de masseur was. Twee jaar later stopte hij en mocht Salo, tot zijn grote vreugde, zijn plek innemen: "Wat is er mooier voor een Amsterdamse jongen dan masseur van Ajax worden?" Tekst loopt door onder de foto. "Ik heb een fantastische tijd gehad bij Ajax", zegt Muller terugkijkend. "Piet Keizer en ik waren als broertjes. Zo werden we ook genoemd. Dick van Dijk van als een neef voor me, zo close. Ook met Johan (Cruijff, red) was ik heel goed. Ik heb alles meegemaakt wat je op voetbalgebied kunt meemaken." Bijgeloof De spelers van Ajax waren gehecht aan vaste patronen en bijgeloof speelde een grote rol. Na de wedstrijd was Sjaak Swart altijd als eerste aan de beurt op de massagetafel en Johan Cruijff altijd als laatste. Iedere speler had zo zijn eigen plek in de rij, daar weken ze niet vanaf. Ook de ijsmuts van Salo (hij had er eentje in het groen en eentje in het zwart) speelde een belangrijke rol. Net als de ossenworst die hij iedere keer meenam bij uitwedstrijden voor de Europa Cup. Eén keer, in 1966 tegen Dukla Praag, was hij beiden door omstandigheden vergeten, met fatale gevolgen: Ajax verloor.  Muller: "Dat kwam natuurlijk niet omdat die jongens niet goed waren of de scheidsrechter slecht, maar omdat ik die ossenworst was vergeten en mijn muts niet ophad." Na zijn Ajaxtijd kwam Salo Muller nog één keer in het nieuws: hij bond de strijd aan met de Nederlandse Spoorwegen vanwege hun rol tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze hadden veel geld verdiend aan het vervoer van mensen naar de concentratiekampen. In 1942 moesten de joden gedwongen hun bezittingen inleveren. Uiteindelijk hebben de Duitsers daar de spoorwegen van betaald. "In principe kan je zeggen dat de joden hun eigen treinkaartje naar de vernietigingskampen hebben betaald. Toen dacht ik: maar dat kan niet, dat geld moet terug."  'Ik ben een pitbull' Muller spande om die reden een rechtszaak aan tegen de spoorwegen. "Ze zeiden allemaal: 'Salo, een dood paard, daar moet je niet aan trekken'. Je bent in de tachtig, ga lekker vakantie vieren. Maar ik heb het toch gedaan. Ik ben een pitbull. Als ik iets wil probeer ik het met alle middelen gedaan te krijgen." Met succes, want de spoorwegen betaalden uiteindelijk een bedrag van ruim veertig miljoen als compensatie. Een vergelijkbare zaak tegen de Duitse spoorwegen loopt nog. Kijk hier voor meer Noord-Hollandse Iconen